De monsters van Redon
Odilon Redon probeerde in zijn duistere prenten ‘het onzichtbare zichtbaar’ te maken.
Zijn etsen en lithografieën worden bevolkt door fantasiefiguren die rechtstreeks uit zijn onderbewuste lijken te zijn gestapt. Hij gebruikte zijn werk dan ook als poort naar de dieptes van zijn eigen ziel.
Naar de betekenis van deze raadselachtige prenten blijft het gissen. Zoals de meeste symbolistische kunstenaars was hij tegen elke duiding van zijn werk, omdat die ten koste zou gaan van de mystiek.
De symboliek van het dagelijks leven
Vergeleken met de vervreemdende fantasievoorstellingen van Redon lijken de verstilde interieurs en landschappen van de Nabis wat alledaags.
Toch probeerden ze om in hun prenten onder het oppervlak van het dagelijks leven te reiken en de verborgen essenties en emoties door middel van stemming voelbaar te maken.
Ze stileerden de zichtbare werkelijkheid door hun indrukken te vertalen naar een (dis)harmonie van kleuren, lijnen en vlakken, iets waar de kleurenlithografie zich bij uitstek voor leende.
Odilon Redon, Par la fente du mur, une tête de mort fut projetée uit de prentenserie Le juré, 1887
Maurice Denis, Onze zielen in langzame bewegingen (Nos âmes en des gestes lents), 1899
Verder lezen:
- Pierre-Louis Mathieu, La génération symboliste, Genève, 1990
- Henri Dorra (red.), Symbolist Art Theories. A Critical Anthology, Berkeley, 1994
- Pierre Théberge et al., Lost Paradise. Symbolist Europe, tent.cat., Montreal (Montreal Museum of Fine Arts), 1995