Henri Charles Guérard, Uitnodiging voor het vijfde Diner Dentu, 1883
Moeizame acceptatie
Verzamelaars en critici hielden opvallend lang moeite met de kleurenets, langer dan met de kleurenlithografie of de kleurenhoutsnede.
Ze associeerden kleur met commercieel beeldmateriaal en vonden het daarom onverenigbaar met de artistieke identiteit van de ets.
Henri Guérard wist als een van de eerste kunstenaars deze impasse te doorbreken met zijn kleurenetsen, die hij exposeerde op diverse tentoonstellingen.
Henri Evenepoel, In Les Ambassadeurs (Aux Ambassadeurs), 1899
Complexe technieken
Er waren twee mogelijkheden om een ets in kleur af te drukken.
Henri Evenepoel wreef voor zijn caféscène In Les Ambassadeurs de verschillende inkten in één etsplaat, een methode die à la poupée wordt genoemd. Het vergde veel vakmanschap om de kleuren niet door elkaar laten lopen.
De andere optie was het over elkaar heen drukken van verschillende etsplaatsen met elk een andere kleur. Daarbij was het zaak om ervoor te zorgen dat de platen steeds precies op dezelfde plek lagen.
Verder lezen:
- Gabriel Mourey, ‘Coloured Etchings in France’, The Studio 22 (februari 1901), no. 95, pp. 3-14 en 94-103
- Phillip Dennis Cate, Marianne Grivel, From Pissarro to Picasso. Color Etching in France. Works from the Bibliothèque nationale and the Zimmerli Art Museum, New Brunswick/Parijs 1992
- Catherine Méneux, ‘Les Salons en Noir et Blanc (1876-1892)’, Histoire de l’art 52 (juni 2003), pp. 29-44